Stanisław Ratusiński

---

Życiorys

Stanisław Ratusiński przyszedł na świat w Mielcu, jako syn Mariana Ratusińskiego, który pracował jako malarz pokojowy oraz Feliksy Ratusińskiej, z domu Frączkiewicz. Po narodzinach, jego matka podjęła decyzję o odejściu od ojca i przez resztę życia związała się z żonatym mężczyzną, wamajor Władysławem Naprawą, który miał zaszczyt otrzymać Krzyż Virtuti Militari za odwagę podczas obrony Modlina. Wczesne lata Stanisława były kształtowane w dużej mierze przez dziadków ze strony matki, którzy przejęli opiekę nad nim.

W wieku siedemnastu lat podjął decyzję o zmianie imienia na Grzegorz i, przejawiając dużą determinację, przedstawił się jako sierota na lotnisku, co otworzyło przed nim drzwi do nauki pilotażu szybowcowego. Dwa miesiące później, jego wysiłki zaowocowały zdobyciem licencji, a w wieku dziewiętnastu lat obejmował już stanowisko kierownika Sekcji Szybowcowej w świdnickim Aeroklubie. W latach 1957-1960 pracował jako starszy instruktor szybowcowy oraz samolotowy w Wyczynowej Szkole Szybowcowej w Jeżowie. W 1959 roku pomyślnie zdał maturę w liceum w Jeleniej Górze, a kilka miesięcy później, za swoje osiągnięcia w szybownictwie, zdobył Diamentową Odznakę Szybowcową nr 42 za przelot na wysokości 5600 m (w Jeżowie), przelot docelowy na dystansie 345 km z Świdnika do Ostrowa Wielkopolskiego oraz przelot otwarty na dystansie 515 km z Jeżowa do Ustianowej.

Wkrótce po tym, rok później, objął stanowisko szefa wyszkolenia w Aeroklubie Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, gdzie dnia 29 czerwca 1962 roku ustanowił rekord świata: dokonując przelotu docelowego i powrotnego z pasażerem na szybowcu Bocian SP 2033. Podczas trwania lotu na trasie Przylep – Lublinek – Przylep, pokonał imponujący dystans wynoszący 543,5 km. W tym czasie został mianowany podporucznikiem w korpusie osobowym oficerów lotnictwa. Jako światowej sławy rekordzista i szanowany instruktor szybowcowy znajdował się na szczycie swojej kariery, jednak nie udało mu się uzyskać zgody przełożonych na podjęcie studiów wyższych. Mimo tych przeciwności, w 1967 roku, zdał egzaminy wstępne i rozpoczął studia zaoczne w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu. W 1972 roku obronił z sukcesem pracę magisterską, która dotyczyła sprawności ogólnej pilotów szybowcowych.

Niestety, zarząd Aeroklubu Ziemi Lubuskiej zadecydował o degradacji świeżo upieczonego absolwenta z zadań kierowniczych, dodatkowo nie wyrażając zgody na otwarcie przewodu doktorskiego. W rezultacie Stanisław Ratusiński postanowił opuścić świat lotnictwa w roku 1974. Po odejściu, w latach 1974-1986, pełnił rolę głównego specjalisty ds. rehabilitacji w Zespole Uzdrowisk Kłodzkich w Dusznikach Zdroju. W 1978 roku uzyskał tytuł doktora nauk wychowania fizycznego na AWF w Poznaniu, gdzie jego praca doktorska dotyczyła usprawniania chorych po zawale mięśnia sercowego metodą interwałowego treningu. Swą autorską metodę rehabilitacji kardiologicznej doktor Ratusiński propagował oraz rozwijał przez całe swoje życie.

W 1987 roku zaproponowano mu pracę dydaktyczną w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze (WSP), gdzie rozpoczął prowadzenie zajęć ze studentami. Równocześnie prowadził prywatną praktykę i był autorem dwóch istotnych książek: w 1991 roku opublikował monografię pt. „Rehabilitacja rodzinna”, a trzy lata później, wydaną przez WSP, pracę „Rewalidacja: samousprawnianie”.

Życie prywatne

W wieku 25 lat Stanisław podjął zobowiązanie małżeńskie z szybowniczką Stefanią Hozakowską. Niestety, ich związek trwał jedynie przez trzy lata i zakończył się rozwodem w 1963 roku.

Po tym doświadczeniu, w 1964 roku, Stanisław wstąpił w drugie małżeństwo z Danutą Ratusińską, z domu Comi, która przyszła na świat 24 października 1944 roku w Kalwarii Zebrzydowskiej. Danuta odeszła z tego świata 31 lipca 2000 roku w Zielonej Górze.

Z tego drugiego związku na świat przyszła córa Ewa, która rozwijała się jako scenarzystka.

Stanisław zmarł w 2001 roku w wieku 66 lat, a jego odejście miało miejsce zaledwie niecały rok po śmierci ukochanej żony.

---

Oceń: Stanisław Ratusiński

---