Aleksander Rombowski

---

Życiorys

Lata dzieciństwa i młodości

Aleksander Rombowski przyszedł na świat w 1899 roku w Mielcu, w rodzinie nauczycieli, Eugeniusza i Magdaleny z domu Zemel. Swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w Tarnowie, gdzie ukończył szkołę elementarną. Następnie, w roku 1909, rozpoczął naukę w lokalnym gimnazjum. Niestety, z powodu wybuchu I wojny światowej w 1914 roku, musiał przerwać swoją edukację. Maturę udało mu się zdać dopiero w 1921 roku, gdy ponownie podjął naukę w Rzeszowie. W tym samym roku rozpoczął studiowanie na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie kontynuował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

Podczas tego okresu pracował również jako nauczyciel w pobliskich szkołach. W roku 1925 zdobył dyplom jednorocznego Studium Pedagogicznego, a na rok 1930 przypada uzyskanie dyplomu nauczyciela szkół średnich w dziedzinie historii oraz historii literatury polskiej.

W latach trzydziestych XX wieku prowadził wykłady w gimnazjach w Łomży, Częstochowie, Łodzi oraz Kielcach. Przy tym intensywnie pisał artykuły poświęcone historii polskiej literatury, które ukazywały się w takich pismach jak „Kurier Literacko-Naukowy”, „Ilustrowana Rewia Tygodniowa”, „Głos Poranny” i „Literatura Łodzi”. Gdy zbliżyła się II wojna światowa, zdołał uciec do Związku Radzieckiego, gdzie znalazł zatrudnienie w szkolnictwie, które organizował Związek Patriotów Polskich w Tyflisie, na terenie Gruzji.

Praca we Wrocławiu

Po zakończeniu wojny, w 1946 roku, powrócił do Polski i osiedlił się w Łodzi, gdzie podjął pracę w miejskim archiwum. W 1948 roku zdecydował się na przeprowadzkę do Wrocławia, gdzie zyskał zatrudnienie w Wojewódzkim Archiwum Państwowym, a następnie w Bibliotece Uniwersyteckiej przy ul. Karola Szajnochy. W tym okresie aktywnie zajmował się segregacją archiwalnych materiałów oraz publikowaniem artykułów historycznych, które dotyczyły dziejów Śląska. Jego teksty były publikowane w czasopismach: „Odra”, „Sobótka”, „Zaranie Śląskie”, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Wrocławskiego” oraz „Zeszyty Naukowe WSP w Opolu”. W 1950 roku obronił pracę doktorską z zakresu nauk humanistycznych, zdobywając stopień doktora na Uniwersytecie Wrocławskim, a w 1956 roku uzyskał tytuł docenta. Jego kariery naukowej ukoronowaniem stało się nadanie mu w 1964 roku stopnia profesora nadzwyczajnego.

Praca na opolskiej WSP i śmierć

W 1962 roku rozpoczął pracę na pełnym etacie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, stając się nauczycielem akademickim. W mieście tym otrzymał także mieszkanie w Osiedlu Chabrów. Mimo wielu sukcesów, według bliskich przyjaciół, nie dbał dostatecznie o swoje zdrowie, nie korzystał z wczasów leczniczych ani z pobytów w sanatoriach. W kwietniu 1965 roku doświadczył ostrego ataku pęcherzyka żółciowego, co skutkowało wezwaniem pogotowia, które przewiozło go do szpitala przy ulicy Katowickiej, gdzie zmarł. Jego ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz w Półwsi.

Życie prywatne

Aleksander Rombowski związał się małżeństwem ze swoją koleżanką z pracy, Barbarą Cielecką, która również była zatrudniona w Bibliotece Uniwersyteckiej we Wrocławiu. Para doczekała się dwojga dzieci: córki Krzysztofy oraz syna Henryka, którzy aktualnie zamieszkują w Kopenhadze.

Wybrane publikacje

Wśród znaczących osiągnięć Aleksandra Rombowskiego można wyróżnić następujące prace:

• „Zabytki śląskiej literatury mieszczańskiej: ze zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu”, wydana w Wrocławiu w 1951 roku,
• „Ludycje wiesne: zabytek literatury ludowej z połowy XVI wieku”, opublikowana w Wrocławiu w 1953 roku,
• „Nauka języka polskiego we Wrocławiu: koniec wieku XVI – połowa wieku XVIII”, wydana w Wrocławiu w 1960 roku,
• „Z historii szkolnictwa polskiego na Śląsku: Byczyna, Kluczbork, Wołczyn: od połowy wieku XVI do połowy wieku XVIII”, opublikowana w Katowicach w 1960 roku.

---

Oceń: Aleksander Rombowski

---