Kamienica Dębickich w Mielcu

Budynek powstał w latach 1900-1901 z inicjatywy kupca Antoniego Dębickiego. Został wzniesiony na miejscu drewnianego, piętrowego obiektu, który uległ zniszczeniu w wyniku pożaru Mielca w 1900 roku. Kamienica o konstrukcji murowanej ma charakterystyczny plan w kształcie litery L oraz jest przykryta dwuspadowymi dachami pokrytymi blachą.

W architekturze kamienicy wyróżnia się boniowany parter, oddzielony od pierwszego piętra elegancko profilowanym gzymsem. Elewacja piętra wykonana z cegły pozostaje nieotynkowana, co dodaje jej surowego uroku. Płyciny pomiędzy oknami strychu zdobią śliczne stiuki o roślinnych motywach, co dodatkowo podkreśla estetykę całego obiektu.

W ściętym narożniku kamienicy znajdują się drzwi wejściowe, natomiast na piętrze umiejscowiony jest balkon. Nad balkonem widnieje znaczący napis „Z POŻARU 1900”, a także wmurowana została stopiona obręcz beczki, w którą wtopione zostało szkło z butelek, będące pozostałością po tragicznym zdarzeniu. We wnęce szczytu narożnika umieszczono popiersie Tadeusza Kościuszki, a poniżej podziwiać można biały orzeł w koronie.

Na parterze kamienicy znajduje się Księgarnia Dębickich, popularne miejsce wśród mieszkańców Mielca. W czasie II wojny światowej, budynek ten pełnił ważną rolę w działalności konspiracyjnej. Mieściły się tu punkty kontaktowe Armii Krajowej i Szarych Szeregów, prowadzono tajne nauczanie, a także nasłuch radiowy. Kamienica była również schronieniem dla „cichociemnych”, co dobitnie świadczy o jej znaczeniu w trudnych czasach wojny.