Wojciech Wróblewski (dyplomata)

---

Życiorys

Wojciech Wróblewski rozpoczął swoją edukację, studiując socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1984–1990 był aktywnym pracownikiem naukowym w Zakładzie Socjologii Wychowania Instytutu Socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego badania koncentrowały się na teoretycznych aspektach ruchów społecznych oraz dynamice małych grup społecznych, a także na organizacjach młodzieżowych. W swoim dorobku posiada dziesiątki artykułów naukowych oraz raportów badawczych. Dodatkowo pisał o kwestiach związanych z samorządami, bezpieczeństwem wewnętrznym, energetycznym oraz ruchem harcerskim. Współpracował z prof. Janem Widackim, co zaowocowało książką pt. „Czego nie powiedział gen. Kiszczak?”(BGW 1992). Jest także autorem monografii „Szczepowe Dziedzictwo. Środowisko Szczepu Puszcza im. króla Kazimierza Wielkiego w Niepołomicach 1976–2011” (KPH 2013).

Od 1972 roku Wróblewski rozwijał swoją działalność harcerską, pełniąc wiele ról w krakowskich strukturach Związku Harcerstwa Polskiego oraz zasiadając w Radzie Naczelnej ZHP. Pełnił również funkcję założyciela i komendanta Szczepu „Puszcza” im. Kazimierza Wielkiego w Niepołomicach, którym zarządzał od 1976 do 1986 roku. Był członkiem Kręgów Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego (KIHAM), które działały jako opozycja w ramach ZHP. W latach 1983–1989 współorganizował konspiracyjne struktury Ruchu Harcerskiego. Był również współzałożycielem oraz wiceprzewodniczącym Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (ZHR) i aktywnie uczestniczył w Krajowym Komitecie Odrodzenia Harcerstwa w latach 1989–1990. Wspólnie z innymi założył Koło Przyjaciół Harcerstwa, zrzeszające byłych wychowanków, instruktorów i sympatyków Szczepu „Puszcza”.

Wójt Wróblewski brał udział w obradach Okrągłego Stołu jako przedstawiciel niezależnego ruchu harcerskiego w podstoliku ds. młodzieży po stronie opozycji solidarnościowej. Był również jednym z założycieli Komitetu Obywatelskiego w Niepołomicach i reprezentował Porozumienie Komitetów Obywatelskich Małopolski na poziomie krajowym. Angażował się w organizację sondaży przedwyborczych dla Małopolskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Ponadto, pełnił rolę przewodniczącego Rady Miasta i Gminy Niepołomice w pierwszej kadencji nowego samorządu (1990–1994), a także był członkiem założycielem krakowskiego Towarzystwa Samorządowego. Przewodniczył Niepołomickiemu Stowarzyszeniu Kulturalno-Oświatowemu i Niepołomickiemu Klubowi Samorządowemu.

Po zmianach ustrojowych, Wojciech Wróblewski pełnił funkcje doradcze i rzecznika prasowego ministra spraw wewnętrznych w latach 1990–1992. Następnie reprezentował Polskę jako radca w ambasadzie RP w Wilnie, a w latach 1996-1997 był pierwszym dyrektorem Instytutu Polskiego w Wilnie. Nadzorował prace związane z renowacją miejsc pamięci narodowej na Litwie, w tym kwatery wojennej na wileńskim Cmentarzu Na Rossie, co przyniosło mu Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.

W latach 1997–1998 pełnił rolę doradcy komendanta głównego Policji, a w latach 1998–2001 był doradcą ministra spraw wewnętrznych i administracji. W tym czasie kierował zespołami pracującymi nad Rządowym Programem Poprawy Bezpieczeństwa oraz analizującymi możliwości budowy cyfrowego systemu łączności dla sektora publicznego. Od 2001 do 2005 roku pracował jako ambasador nadzwyczajny i pełnomocny RP w Estonii.

W latach 2005-2009 był doradcą ds. strategii w Polskim Koncernie Naftowym Orlen. Od 2009 roku związany jest z Grupą PZU. Działa jako przewodniczący Rady Fundacji Pomoc Polakom na Wschodzie oraz jako członek Rady Muzeum Łazienki Królewskie. W dniu 1 marca 2016 roku, Wojciech Wróblewski został odwołany z pozycji członka Rady Fundacji PZU.

Ordery i odznaczenia

W ciągu swojej kariery Wojciech Wróblewski został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które świadczą o jego zaangażowaniu w działalność dyplomatyczną oraz niepodległościową. Poniżej przedstawiamy kluczowe odznaczenia, które zyskał:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1990, przyznany przez prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego za aktywność w harcestwie i walkę o niepodległość),
• Order Wielkiego Księcia Giedymina V klasy (przyznany przez Litwę w 1997 roku),
• Złoty Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” (1997, za wykonanie remontu kwatery wojennej na Cmentarzu Na Rossie),
• Order Gwiazdy Białej II klasy (odznaczenie estońskie, nadane w 2002 roku),
• Złota Odznaka Zasługi dla MSW Estonii (przyznana w 2005 roku),
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy (2005, Estonia),
• Krzyż Zasługi dla Policji i Straży Granicznej Estonii (także w 2005 roku),
• Medal Tysiąclecia Państwa Litewskiego (2008, Litwa),
• Gwiazda Dyplomacji Litwy (litewskie odznaczenie resortowe, 2011).

Te wyróżnienia są dowodem na jego konsekwentną pracę i wysiłek w wspieraniu wartości patriotycznych oraz przyczynianiu się do międzynarodowych relacji Polski i Litwy.

---

Oceń: Wojciech Wróblewski (dyplomata)

---